Jakość i komfort życia w czasie choroby w ogromnym stopniu warunkowane są wzajemnymi relacjami i odnoszeniem się do siebie w przed chorobowym okresie życia oraz sposobem indywidualnego radzenia sobie z występującymi obciążeniami i przeżywanymi trudnościami.
W przypadku par szczególne znaczenie zwykle przypisuje się:
- jakości relacji emocjonalnej przed rozpoznaniem raka (bliskość, zaufanie, akceptacja vs. konfliktowość związku, skupienie na sobie),
- jakość więzi seksualnej przed chorobą,
- w przypadku operacji - wygląd (estetyka) blizny, sposób jej traktowania przez chorego (ukrywanie vs. eksponowanie),
- umiejscowienie choroby i znaczenie lokalizacji choroby (funkcjonalne i symboliczne)
- stopień szczerości i otwartości w komunikowaniu się partnerów przed i po rozpoznaniu choroby.
Zachorowanie na raka jest jak podróż w nieznane, często również nie poznane wcześniej zakątki własnej osobowości. Posługując się tą metaforą – jak każda podróż może być doświadczeniem wartościowym, pięknym, budującym, ale też trudnym i odbieranym jako niesprawiedliwe.
Najczęściej powtarza się prawidłowość, zgodnie z którą związki dobre, bliskie i dojrzałe przed chorobą, stają się mocniejsze i bardziej satysfakcjonujące po doświadczeniu choroby, podczas gdy mało stabilne relacje mogą nie sprostać takiemu wyzwaniu. Warto jednak pamiętać również o tym, że nie ma prawidłowości bezwyjątkowych i z troską pielęgnować trudny związek w chorobie.