Obciążenie świadomością rozpoznania nowotworu złośliwego oraz długotrwałym leczeniem pozbawionym gwarancji na pełny powrót do zdrowia, oznacza życie w przewlekłym stresie z naturalnymi konsekwencjami takiego stanu.
W psychologicznym i społecznym radzeniu sobie z chorobą, szczególnie chorobą przewlekłą i nieuleczalną, jak nowotwór złośliwy, znaczącą rolę odgrywają ukształtowane wcześniej umiejętności i kompetencje psychiczne.
Stosowane sposoby można zaliczyć do jednej z dwóch grup. Strategia unikowa polega na odwracaniu przez pacjenta własnej uwagi od przejawów choroby i zwykle jest skuteczna w krótkich odcinkach czasu od zachorowania (można określić ją jako strategię, na przetrwanie). Drugi rodzaj – strategia koncentracji na chorobie, przy stosowaniu której pacjent skupia uwagę na występujących objawach i własnym samopoczuciu, poszukując informacji i/lub zmieniając własne odniesienie do nich, znajduje adaptacyjne zastosowanie w chorobach przewlekłych, wymagających aktywności i osobistego zaangażowania ze strony pacjenta.
Wobec występujących trudności posiłkujemy się stosowanymi wcześniej strategiami obronnymi i zaradczymi. Strategie te stanowią wcześniej sprawdzone sposoby, które automatycznie (spontanicznie) podejmowane są gdy napięcie psychiczne rośnie, a przeżywane silne emocje dezorganizują myślenie i zachowanie. Nie wszystkie stosowane wcześniej sposoby adaptacyjne są w równym stopniu pomocne w sytuacji chorowania. Gdy tak się dzieje niezbędne staje się wypracowanie nowych, lepiej dostosowanych mechanizmów czy technik, chroniących własną psychikę przed nadmiernym obciążeniem.