Zakończenie leczenia nie zawsze oznacza powrót do przed chorobowego stanu zdrowia i funkcjonowania. Bezpośrednie i odległe skutki są zwykle bardzo zróżnicowane i mogą stanowić źródło znacznego obciążenia dla pacjenta, a nawet gdy nie występują ograniczenia fizyczne mogą trzymywać się psychiczne następstwa choroby.
Ogólny stan pacjenta wyznaczany jest przez szereg powszechnie i indywidualnie występujących uwarunkowań, wśród których na szczególną uwagę zasługują:
- przeżycia wynikające z konieczności uświadomienia sobie wystąpienia choroby przewlekłej o niepewnym rokowaniu, a w świadomości wielu osób, choroby zagrażającej życiu;
- zmiany w wyglądzie ciała, a szczególnie zmiana jego schematu, spowodowana przeprowadzeniem operacji chirurgicznej usuwającej zmianę nowotworową wraz z marginesem zdrowych tkanek, co zwykle oznacza utratę całego narządu. Gdy strata dotyczy narządu szczególnie ważnego, jak np. pierś u kobiety, dłoń u pianisty, krtań, co uniemożliwia emisję głosu itp., chory staje przed koniecznością odtworzenia schematu ciała z uwzględnieniem chirurgicznie odtworzonego narządu, czy uzupełnienia protetycznego. Dodatkową trudność stanowi akceptacja samego siebie wraz z trwałymi zmianami wyglądu;
- przeżywanie przewrażliwienia, wyrażanego wzmożoną koncentracją na stanie własnego zdrowia, z tendencją do subiektywnego rozpoznawania dalszego rozwoju choroby (przerzutów) w przypadku wystąpienia niegroźnych, czy wręcz banalnych objawów;
- ograniczenie sprawności, szczególnie ruchomości kończyny po stronie usuniętych węzłów chłonnych;
- świadomość ryzyka wystąpienia obrzęku limfatycznego z powodu usunięcia węzłów chłonnych, połączona z przeżywaniem lęku przed zniekształceniem kończyny przez obrzęk i zmniejszenia sprawności z tego powodu;
- dezorientacja z powodu rozmaitych zaleceń dotyczących dalszego postępowania, połączona z brakiem wiedzy , pozwalającej na odróżnienie wskazań ważnych od mało istotnych.