Osoby młode z doświadczeniem choroby onkologicznej są uznawane przez UE za grupę szczególnie narażoną na trudności z wejściem i powrotem na rynek pracy. Zachorowanie na raka w młodym wieku może mieć wpływ na edukację i w konsekwencji opóźnić wejście na rynek pracy. Mimo, że niektóre szkoły i uniwersytety wprowadziły ułatwienia dla osób z niepełnosprawnościami, jednak brakuje takich działań w odniesieniu do młodych osób przechodzących chorobę nowotworową. Tymczasem konieczność poddania się leczeniu lub borykanie się z jego skutkami (np. pod względem wpływu na zdrowie fizyczne i psychiczne) może oznaczać, że młodzi ludzie przechodzący chorobę nowotworową nie mają możliwości rozwijania wiedzy, zdobywania doświadczenia zawodowego co obniża ich szanse na pozyskanie dobrej pracy.
Szczególnie mocno dotyka to młodych kobiet z historią onkologiczną. Na 1,2 miliona nowych przypadków raka odnotowanych na świecie w 2020 r. wśród młodych dorosłych, w wieku od 20 do 39 lat, około dwie trzecie to młode kobiety. Trzy najczęstsze rodzaje raka w tej grupie to rak piersi, rak tarczycy i rak szyjki macicy. Badania pokazują, że coraz więcej osób żyjących z rakiem lub wyleczonych w tym przedziale wiekowym potrzebuje długoterminowej obserwacji klinicznej i wsparcia, aby poradzić sobie z wpływem diagnozy i leczenia na swój dobrostan społeczny, w tym powrót do nauki lub pracy. W grupie młodych kobiet z diagnozą nowotworową dodatkowym utrudnieniem związanym z podjęciem lub kontynuacja pracy zawodowej są obowiązki opiekuńcze związane z posiadaniem dzieci, rodziny.
Obowiązki opiekuńcze to jeden z głównych powodów, dla których kobiety z historią onkologiczną wracają do pracy rzadziej niż mężczyźni. Konieczność pogodzenia pracy i obowiązków opiekuńczych z okresami leczenia, szczególnie w przypadku nieodpowiedniego dostosowania miejsca pracy i niewystarczająco elastycznej organizacji pracy, może powodować, że kobiety czują się zmuszone do opuszczenia rynku pracy.