Obserwacje społeczne i wyniki badań neuropsychologicznych wskazują na istnienie w ludzkiej psychice wzorów wzajemnie powiązanych elementów, które umożliwiają tworzenie się, podtrzymywanie i rozwijanie relacji międzyosobowych oraz zażyłości pomiędzy ludźmi. Takie podstawy tworzenia więzi istnieją od narodzin, a ich utrata powoduje następcze reakcje psychiczne i cielesne. Dla zdrowego, prawidłowego rozwoju noworodek potrzebuje wsparcia oraz wzorców do uczenia się tworzenia relacji z innymi osobami. Posiadanie w okresie dzieciństwa i młodości dobrych doświadczeń w związkach międzyludzkich pozytywnie kształtuje tworzenie relacji w późniejszych okresach życia.
Realnym sprawdzianem jakości istniejących relacji są trudne doświadczenia życiowe, a wśród nich wystąpienie poważnej przewlekłej choroby. Instynktownym zachowaniem w obliczu zagrożenie jest uruchamianie zachowań, zachęcających do uzyskania vs. udzielenia wsparcia. Zatem od narodzin człowiek rozwija i doskonali sposoby zachowania, które gwarantują ochronę oraz bliskość zapewniających ją osób, a potrzeba otrzymywania ochrony i wsparcia towarzyszy człowiekowi przez całe życie, również wtedy gdy sobie jej nie uświadamia, zaprzecza i nie jest zdolny do przyjmowania pomocy. Powielane wzory przywiązania umacniają się i dojrzewają dzięki doświadczaniu nowych więzi.
Badania nad przywiązaniem umożliwiły opisanie czterech podstawowych wzorów przywiązania, które kształtują relacje z otoczeniem, nawet gdy nie jesteśmy tego świadomi. Są nimi:
- bezpieczny wzór przywiązania
- unikający wzór przywiązania
- ambiwalentny wzór przywiązania
- zdezorganizowany wzór przywiązania.
Każdy z nich może zostać rozpoznany w specyficznych sposobach wyrażania uczuć i radzenia sobie z trudnymi doświadczeniami życiowymi, ułatwiając lub utrudniając zmaganie się z chorobą i leczeniem.
Bezpieczny wzór przywiązania przejawia się umiejętnością otwartego rozmawiania o trudnych i zagrażających sytuacjach. Podczas chorowania osoby takie potrafią wyrażać trudne uczucia, jak lęk, smutek czy złość, w sposób łatwy do rozpoznania przez otoczenie oraz potrafią przyjmować dostępną pomoc. Zwykle członkowie najbliższej rodziny zajmują się chorym czule i serdecznie i są gotowi do współpracy oraz dawania i przyjmowania pomocy. Doświadczone w przeszłości wsparcie sprawia, że ich wspomnienia są żywe, umiarkowanie emocjonalne, z zachowaniem krytycyzmu do osób i zdarzeń. Uksztaltowanie bezpiecznego wzoru przywiązania znacząco ułatwia opiekę w chorobie, dzięki pozytywnym wzorcom otwartej komunikacji oraz zasobom osobistym i społecznym, które zapewniają poczucie bezpieczeństwa i panowania nad trudnymi zdarzeniami.