W codziennym funkcjonowaniu rzadko zastanawiamy się nad tym jaka jest jakość naszego życia, a zapytani o to, możemy mieć trudność z jednoznaczną jej oceną. O jakości życia (QL – quality of life) jako pierwsi pisali amerykańscy psychologowie po zakończeni II-wojny światowej. W późniejszym czasie badacze zwrócili uwagę n fakt, iż o jakości życia mogą świadczyć wskaźniki obiektywne (obserwowany, mierzalny dobrostan), jak i odczucia subiektywne (osobista ocena, poczucie jakości własnego życia). Co więcej, nie zawsze obiektywne wskaźniki dobrej jakości życia współwystępują z subiektywną pozytywną oceną, czy poczuciem zadowolenia i szczęścia. Przyjmując w uproszczeniu, że poczcie jakości życia jest wypadkową wskaźników obiektywnych i subiektywnych, przyjmuje ono jeden z czterech możliwych wariantów:
- gdy obiektywne warunki życia są korzystne (+) i subiektywna ocena życia również pozytywna (+), możemy mówić o uzasadnionym zadowoleniu (++),
- gdy obiektywne warunki życia są korzystne (+), a subiektywna ocena negatywna (-), mamy do czynienia z dylematem niezadowolenia (+ -),
- gdy obiektywne warunki życia są niekorzystne (-), a subiektywna ocena życia pozytywna (+), pojawia się paradoks zadowolenia (- +),
- gdy obiektywne warunki życia są niekorzystne (-) i ocena subiektywna również jest negatywna (-), mówimy o uzasadnionym niezadowoleniu (- -)
(Filipp i Ferring).
Ocena jakości życia w chorobie, inaczej – jakość życia warunkowana stanem zdrowia (HRQL – health relations quality of life) uwzględnia:
- stan fizyczny, dolegliwości i ograniczenia oraz sprawność ruchową,
- stan psychiczny (przekonania i wyobrażenia dotyczące stanu zdrowia oraz towarzyszące im emocje),
- sytuację społeczną i warunki ekonomiczne.