Bandażowanie wielowarstwowe jest wykonywane bezpośrednio po drenażu limfatycznym. Bandażowanie podwyższa ciśnienie tkankowe i skuteczność funkcjonowania pompy stawowo-mięśniowej dzięki czemu wzrasta objętość transportowanej krwi i chłonki. Stosując bandażowanie wielowarstwowe należy brać pod uwagę odpowiedni dobór bandaża, technikę jego zakładania oraz stan kliniczny chorego. Bandaże powinny charakteryzować się niską i średnią rozciągliwością, dającą odpowiednie ciśnienie ucisku zarówno w spoczynku, jak i w czasie aktywności fizycznej. Zakres ucisku powinien zawierać się w przedziale od 20 do 60 mmHg (im wyższa wartość tym lepiej, jednak w pierwszym okresie leczenia należy przyzwyczaić pacjenta do dyskomfortu i niekorzystnych odczuć stosując niższe ciśnienia i stopniowo je zwiększając). Podczas zakładania kompresyjnego opatrunku wielowarstwowego należy zwrócić uwagę na równomiernie rozkładane warstwy bandaży oraz gradient ciśnienia, który powinien się zmniejszać w kierunku od części dystalnych do proksymalnych. Pierwszą warstwę, zakładaną bezpośrednio na umytą i dokładnie osuszoną skórę, stanowi rękaw lub nogawica bawełniana (zależnie od bandażowanej kończyny), która spełnia funkcje ochronne. Dodatkowo należy zabandażować rękę lub stopę z uwzględnieniem każdego palca osobno tak, aby zabezpieczone były najbardziej dystalne części kończyny. W tym celu używa się wąskich dostosowanych do długości palców bandaży podtrzymujących. Na tak przygotowaną kończynę należy założyć drugą warstwę opatrunku, którą stanowią miękkie bandaże watowe lub z pianki poliuretanowej. Spełniają one funkcję ochronną i chłonną w przypadku występowania limfotoku. Ponadto wyrównują zniekształcenia oraz nadają zabandażowanej kończynie kształt walca, który ułatwia rozłożenie równomiernego ciśnienia. W szczególnych sytuacjach, przy dużych zniekształceniach, nawisach skórnych, zwłóknieniach tkanki podskórnej tę warstwę opatrunku można uzupełnić o specjalne kształtki z gąbki poliuretanowej o różnej gęstości, wycinane przez terapeutę, jako elementy wypełniające lub przykrywające określone obszary obrzękniętej kończyny (okolica kostek, grzbiet ręki/stopy, zagłębienia między fałdami skóry). W celu likwidacji zwłóknień i mobilizacji skóry oraz tkanki podskórnej można zastosować specjalne bandaże z karbowanej gąbki. Trzecią warstwę opatrunku stosowanego w terapii pacjentów z obrzękiem chłonnym stanowią bandaże o niskim stopniu rozciągliwości (short-stretch), nakładane spiralnie, ósemkowo z obwojem żółwiowym w okolicach stawów, z zachowaniem zasady stopniowania ciśnienia (malejąco w kierunku proksymalnym). Bandaże o niskim stopniu rozciągliwości zapewniają niskie ciśnienie spoczynkowe, dzięki czemu mogą być utrzymywane na kończynie również w nocy. Poszczególne warstwy bandaży należy mocować za pomocą plastrów, a cały opatrunek pozostawić na obrzękniętej kończynie na okres do 24 godziny. W początkowym etapie terapii okres utrzymywania opatrunku powinien być zróżnicowany tzn. w pierwszych dniach terapii opatrunek powinien być utrzymywany od kilku do kilkunastu godzin. Dużym ułatwieniem dla terapeutów są gotowe zestawy bandaży przeznaczone do terapii kończyn górnych i dolnych.
Zestaw bandaży do opatrunku kompresyjnego wielowarstwowego kończyny dolnej
Zestaw bandaży do opatrunku kompresyjnego wielowarstwowego kończyny górnej