Popularności ćwiczeń oporowych obejmuje coraz więcej zwolenników w różnym wieku i o różnym poziomie sprawności fizycznej. Zainteresowanie ćwiczeniami oporowymi wzrasta również wśród osób leczonych z powodu różnego rodzaju nowotworów. Podczas leczenia przeciwnowotworowego często dochodzi do redukcji masy mięśniowej i powstania dysproporcji pomiędzy grupami mięśni fazowych (odpowiedzialnych za wykonywanie czynności ruchowych) a grupami mięśni posturalnych (odpowiedzialnych za utrzymywanie spionizowanej postawy, przeciwstawianie się działaniu siły grawitacji). Utrzymanie właściwej masy mięśniowej podczas leczenia i odbudowa jej po zakończonym procesie leczenia onkologicznego stanowi duże wyzwanie dla pacjentów i fizjoterapeutów nadzorujących program usprawniania.
Kryteria doboru ćwiczeń oporowych.
- Po pierwsze, im mniejszym obciążeniem (ciężarem) wywołamy pożądaną reakcję mięśni, to tym bardziej oszczędzamy układ ruchu pacjenta. Osiągamy to właściwą pozycją wyjściową w ćwiczeniu i poprawnym wykonaniem ruchu, co jest warunkiem zaangażowania tych mięśni, które są celem ćwiczenia.
- Po drugie, opór - ciężar, jaki będzie pokonywał/podnosił pacjent w danym ćwiczeniu, powinien być dostosowany nie tylko do celu danego ćwiczenia (np. siła mięśni kończyn górnych czy dolnych), ale i do możliwości fizycznych i poprawności techniki ćwiczenia wykonywanego przez pacjenta.
- Po trzecie, należy uczyć pacjentów prawidłowej techniki ćwiczeń, która umożliwia pokonywanie punktów krytycznych w ćwiczeniu pracą mięśni, a nie ruchami ”kompensującymi”. Najpierw poprawna technika ćwiczenia – a następnie dostosowanie właściwego oporu/ciężaru.