W jakim celu wykonuje się badanie – biopsję węzła wartowniczego?

Koncepcja biopsji węzła wartowniczego pierwotnie została opisana przez Romana Cabanasa w  1977 roku, chirurga z  Południowej Ameryki, który twierdził, iż komórki nowotworowe rozprzestrzeniają się drogą naczyń limfatycznych. Założył on, iż komórki z pierwotnego raka penisa początkowo przedostają się do węzłów chłonnych pachwiny, a węzeł, który jest pierwszy na ich drodze, nazwał węzłem wartowniczym. Węzeł chirurgicznie usunięty i zbadany histologicznie jest wyznacznikiem statusu całego regionalnego pola limfatycznego (regionalnych węzłów chłonnych). Jeśli pierwszy węzeł na drodze spływu chłonki okaże się być zajęty przez przerzuty nowotworowe, prawdopodobieństwo, że reszta regionalnych węzłów chłonnych również jest zajęta, w tym wypadku konieczne jest wycięcie wszystkich lokalnych węzłów chłonnych, tzw. limfadenektomia. Gdy węzeł wartowniczy okaże się być wolny od przerzutu, limfadenektomia jest zbędna. Koncepcja w przypadku raka penisa okazała się być bardzo trafiona, ponieważ spływ limfy z badanego wówczas obszaru odbywa się w  jednym kierunku – do pachwiny. Złożoność sprawie nadała jednak dyskusja dotycząca nowotworów innych części ciała i organów, ponieważ mają inne drogi, jeśli chodzi o  drenaż limfatyczny. Koncepcja węzła wartowniczego została szerzej rozpowszechniona i  zauważona przez Fishera i  wykorzystywana w  większych ośrodkach klinicznych, jednakże musiało minąć 20 lat. W 1991 roku zespół chirurgów z John Wayne Cancer Institute z Donaldem Mortonem jako przewodniczącym, rozpoczął badania nad zastosowaniem tej techniki dla pacjentów z czerniakiem (melanoma). Guiliano wraz z zespołem w roku 1994 przeprowadził pierwsze kliniczne badania u pacjentek z rozpoznaniem raka piersi. Późniejsze badania kliniczne rozwijały się niezwykle szybko, pojawiły się również ręczne sondy promieniowania gamma służące do śródoperacyjnej lokalizacji węzłów wartowniczych, które bardzo pomogły w  technice limfoscyntygraficznej. American Joint Commitee on Cancer (AJCC) oraz International Union Against Cancer (IUAC) przyjął metodę biopsji węzła wartowniczego (SLNB) do procedur medycznych. Zaletą owej procedury jest mniejsze ryzyko obrzęków limfatycznych, powikłań ruchowych oraz bólowych w porównaniu ze standardową limfadenektomią. Jednakże procedura ta pomimo swoich zalet budzi również kontrowersje i pytania np. o tzw. przerzuty skaczące (skip metastses), czyli przerzuty nowotworowe pojawiające się nie w pierwszym węźle, lecz w kolejnych. Problemem są również mikroprzerzuty o wielkości 0,2-2 mm, izolowanie komórek, których wielkość nie przekracza 0,2 mm, wieloogniskowość nowotworów oraz kolejne węzły, które są większe i  mają bardziej aktywne mikrofagi skumulują wyższą aktywność niż ww.